David Clark MC-1 drukpak (1954)
Amerikaans drukpak. Gemodificeerd S-2 kaapstanderpak met gedeeltelijke druk met ademhalingsblaas op de borst, 12 maten, grote hoogte, jagers en bommenwerpers, kleinere kaapstander in rompgebied, drukhandschoenen, K-1 of MB-5 helm.
Alle vroege partiële drukpakken waren extreem nauwsluitend en daarom behoorlijk oncomfortabel bij langdurig gebruik. Het verminderde comfort van het zogenaamde "Henry-pak" was een ongelukkig aspect van latere ontwik-kelingen van de T-1- en S-2-pakken, aangeduid als de MC-1-, MC-3- en MC-4-seriemodellen (de MC-2 typepakken waren experimentele volledige drukpakken). De pakken hebben echter hun hoofddoel bereikt: de drager beschermen tegen de effecten van nooddecompressie op hoogte.
De Lockheed U-2 is een strategisch verkenningsvliegtuig, ontworpen voor langdurige operaties op 21 km hoogte, in alle weersomstandigheden en bij dag en nacht. De U-2 is daarvoor uitgerust met zeer krachtige camera’s en staat bekend onder de bijnaam Dragon Lady.
Video - In mei 1960 kwamen de U-2-vluchten in het nieuws nadat er boven het grondgebied van de Sovjet-Unie een U-2 werd neergeschoten, die vanaf een vliegbasis nabij Pesjawar in Pakistan was opgestegen. De piloot, Gary Powers, werd gevangengenomen. Tijdens het daaropvolgende proces tegen Powers werd door de Russen fel uitgehaald naar de Amerikaanse politiek.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
VVK3 Mig21 flightsuit (1960)
Het VVK-vluchtpak is een serie Russische gedeeltelijke drukpakken voor grote hoogte. Het is sinds 1958 de standaarduitgave voor piloten van zowel de Sovjet luchtmacht als de Russische luchtmacht voor straalvliegtuigen.
In 1957 rukte het Sovjet gevechtsvliegtuig op en werd een nieuw pak ontwikkeld om aan de eisen van mach 2 vluchten te voldoen, met name de SU-9 en MIG-21. Complex volgens de normen van 1957, is het een eenvoudig ontwerp waarvoor vaak een assistent nodig was om de piloot het pak te laten dragen. De piloot zou de grote ritssluiting aan de voorkant openen voordat de piloot erin ging om hem daarna dicht te ritsen. Het had een eenvoudige slangopstelling die 'H'-vormig was, met slangen die langs elk been liepen, bij de schouders samenkwamen en langs de armen liepen. In tegenstelling tot de volgende VVK-pakken had het slechts één luchtinlaat op de buik.
Het werd gedragen met de Gsh-4-helm, maar afhankelijk van de hoogte van elke vlucht kon een verscheidenheid aan helmen worden gedragen. Het systeem stond bekend als KKO-3.
Video - De MiG-21 is een type jachtvliegtuig uit de Sovjet-Unie van het ontwerpbureau Mikojan-Goerevitsj. Opdracht werd gegeven voor een lichte dagjager en na anderhalf jaar was het ontwerp klaar. De MiG-21 maakte zijn eerste vlucht op 14 juni 1956 en werd in 1959 officieel voorgesteld. Het is een zeer succesvol vliegtuig gebleken en werd voortdurend aangepast met nieuwe elektronica als radar en wapengeleiding. In de jaren 70 was het zelfs het meest gebruikte gevechtsvliegtuig ter wereld; ongeveer 10 000 exemplaren zijn er gebouwd. Het toestel werd ook ingezet tijdens de Vietnamoorlog. Naast in de Sovjet-Unie werd de MiG-21 ook in het voormalige Tsjechoslowakije gemaakt door Aero als Z-159.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
VVK6 Mig-25 flightsuit (1972)
Het vroege Sovjet ontwerp had meer gemeen met de uitrusting die werd gebruikt door Yuri Gagarins inaugurele ruimtevlucht, met name de helm was een exacte kopie van een kosmonautontwerp. Het VKK-6-vluchtpak zelf bestaat uit drie afzonderlijke lagen, zijden basislagen die zijn ontworpen om te helpen bij zowel het aan- als uittrekken van het nauwsluitende g-pak, met daarbovenop nog een laag met een vetersysteem om de pasvorm strakker te maken.
Video - De MiG-25 is een supersonisch onderscheppings- en verkenningsvliegtuig en een van de snelste militaire vliegtuigen ooit in dienst genomen. Hij is ontworpen door het ontwerpbureau Mikojan-Goerevitsj in de Sovjet-Unie. Het eerste prototype vloog in 1964 en de eerste toestellen kwamen in 1970 in dienst. Hij heeft een topsnelheid van ten minste mach 2,83, met een maximum van Mach 3,2, maar vliegen op deze snelheid beschadigt de motoren. De uitrusting bestaat uit een zeer krachtige radar en vier lucht-luchtraketten.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
F-104G Starfighter flightsuit (1971)
Bij de Koninklijke Luchtmacht hebben de F-104G, RF-104G (fotoverkenner) en TF-104G (tweezitter) dienstgedaan tussen 1962 en 1984 bij verschillende eenheden op de vliegbasis Leeuwarden, vliegbasis Twenthe en vliegbasis Volkel. De Starfighter werd vanaf 1979 vervangen door de F-16. Op 21 november 1984 vond de laatste vlucht in dienst van de Koninklijke Luchtmacht plaats.
Video - De Lockheed F-104 Starfighter was een van de bekendste supersonische eenmotorige Amerikaanse gevechtsvliegtuigen van de 20e eeuw. Het toestel werd door Lockheed ontworpen ter opvolging van de F-100 Super Sabre en was bij de USAF operationeel van 1958-1967, in de Koude Oorlog. Het toestel werd overwegend gebruikt als jachtbommenwerper, maar er waren ook versies die aangepast waren voor een rol als jager. De F-104 werd door de VS onder meer in gevechtsacties gebruikt in de Vietnamoorlog en tot de definitieve uitfasering in de VS in 1975 deed het toestel nog dienst bij de Air National Guard.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
KVO-9 Inner Orlan suit (?)
De KVO-M is een mesh overall gemaakt van een open mesh gebreide stof in de cellen waarvan de kunststof tubes van het koelsysteem zijn geregen. De overall sluit nauw aan op het lichaam van het bemanningslid en drukt de buizen van het koelsysteem tegen het lichaamsoppervlak. De mesh structuur van de stof van de overall vergemakkelijkt de ventilatie van het lichaamsoppervlak van het bemanningslid.
Video - Het Orlan-ruimtepak is een serie halfstijve ruimtepakmodellen uit één stuk, ontworpen en gebouwd door NPP Zvezda. Ze zijn gebruikt voor ruimtewandelingen (EVA's) in het Russische ruimteprogramma, de opvolger van het Sovjet-ruimteprogramma, en door ruimteprogramma's van andere landen, waaronder NASA.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
Door Aleksandr Poleshchuk gedragen overall (1993)
Aleksandr Fjodorovitsj Polesjtsjoek is een Russisch voormalig ruimtevaarder. Polesjtsjoek zijn eerste en enige ruimtevlucht was Sojoez TM-16 en begon op 24 januari 1993. Het was de zestiende Russische expeditie naar het ruimtestation Mir en maakte deel uit van het Sojoez-programma.
In 1989 werd Polesjtsjoek geselecteerd om te trainen als astronaut. Tijdens zijn missie Sojoez TM-16 maakte hij twee ruimtewandelingen. Hij diende tevens als back-up bemanningslid voor Sojoez TM-21 en STS-71. In 2004 verliet hij Roskosmos en ging hij als astronaut met pensioen.
Polesjtsjoek ontving in 1993 de eretitel Piloot-Kosmonaut van de Russische Federatie.
Video - Lancering Aleksandr Poleshchuk door middel van een Soyuz draagraket.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
Door Yuri Malenchenco gedragen overall (2003)
Joeri Ivanovitsj Malentsjenko is een Oekraïens ruimtevaarder die zes keer in de ruimte vloog en de eerste mens die in de ruimte trouwde. In totaal bracht hij 827 dagen door in de ruimte en maakte hij zes ruimtewandelingen.
Malentsjenko werd op 1 juli 1994 gelanceerd aan boord van de Sojoez TM-19 voor een verblijf in het ruimtestation Mir. Hij was gezagvoerder van de Mir EO-16 expeditie. Samen met Talgat Moesabajev voerde hij twee ruimtewandelingen uit. Na een verblijf in de ruimte van bijna 126 dagen keerde hij terug op aarde.
Zijn tweede ruimtevlucht begon met de lancering op 8 september 2000 aan boord van de spaceshuttle Atlantis (vlucht STS-106). Na koppeling aan het internationale ruimtestation ISS voerde Malentsjenko zijn derde ruimtewandeling uit waarbij diverse kabels aan de buitenkant van het ruimtestation werden aangelegd. Hij voerde deze ruimtewandeling uit samen met Amerikaan Edward Lu. Na een verblijf in de ruimte van bijna 12 dagen keerde de Atlantis terug op aarde.
Op 26 april 2003 werd Malentsjenko wederom met Edward Lu gelanceerd aan boord van de Sojoez TMA-2. Samen vormden ze bemanning ISS Expeditie 7 aan boord van het internationale ruimtestation. Op 10 augustus 2003, tijdens deze vlucht, trouwde Malentsjenko met de Amerikaanse Jekaterina Dmitrijeva die zich op dat moment in het auditorium van het Lyndon B. Johnson Space Center in Houston bevond. Hierbij maakten ze gebruik van de Texaanse wet die onder bepaalde voorwaarden het sluiten van een huwelijk toestaat waarbij een van de partners niet aanwezig is. Malentsjenko's getuige Edward Lu speelde aan boord van het ruimtestation de Bruiloftsmars op een keyboard.
De Russische autoriteiten maakten aanvankelijk bezwaar tegen het huwelijk omdat Malentsjenko als Russisch militair niet zo maar met een buitenlandse mag trouwen. Uiteindelijk stemden ze in, maar hebben wel aangekondigd dit in de toekomst te willen voorkomen door Russische ruimtevaarders voor hun lancering te laten ondertekenen dat ze niet tijdens hun ruimtevlucht zullen trouwen. Malentsjenko is eerder getrouwd geweest, en heeft een zoon genaamd Dmitri.
Video - Yuri Malenchenco was de eerste mens die 'live' in de ruimte trouwde.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
Door Vladimir Dezhurov gedragen overall (2001)
Vladimir Nikolajevitsj Dezjoerov is een Russische kosmonaut.
Vladimir Dezjoerov werd geboren op 30 juli 1962 te Javas in het district Zoebovo-Poljanski van de Mordwiense deelrepubliek van Rusland. Hij studeerde af aan de ВВАУЛ (Hoge Militaire Luchtvaartschool) te Charkov in 1983. Hij werd geselecteerd als kosmonaut op 26 maart 1987.
Dezjoerov verbleef, met de Sojoez TM-21 in 1995 en de STS-105 in 2001 in het totaal 244 dagen 5 uur en 28 minuten in de ruimte.
Hij verkreeg op 5 september 1995 de titel "Held van de Russische federatie" en is houder van zes onderscheidingen (waarvan één Amerikaanse). Hij is gehuwd en heeft twee dochters. Hij houdt van skiën en zwemmen.
Video - Lancering Russische Soyuz TM-21 missie naar het ruimtestation Mir.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
Door Jean-Loup Chrétien gedragen overall (1982)
Jean-Loup Jacques Marie Chrétien is een Frans voormalig ruimtevaarder. Hij was de eerste Fransman in de ruimte.
Chrétien’s eerste ruimtevlucht was Sojoez T-6 met een Sojoez draagraket en vond plaats op 24 juni 1982. Hij was de eerste West-Europese kosmonaut aan boord van een Sojoez. Tijdens de missie werd er gevlogen naar het Saljoet 7 ruimtestation. In totaal heeft Chrétien drie ruimtevluchten op zijn naam staan. Tijdens zijn missies maakte hij één ruimtewandeling. In 2001 verliet hij de Franse ruimtevaartorganisatie CNES en ging hij als astronaut met pensioen.
Video - CNES verslag van deruimtereis van Jean-Loup Chrétien.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
Door Leonid Popov gedragen overall (1980)
Leonid Ivanovitsj Popov is een voormalige militaire Sovjet-piloot en kosmonaut. Hij heeft de Oekraïense nationaliteit.
Eerst werd Popov opgeleid tot luchtmachtpiloot in Tsjernihiv in de toenmalige Socialistische Sovjetrepubliek Oekraïne. Nadien volgde hij een kosmonautenopleiding in het Russische centrum Joeri Gagarin, bij Moskou, alsook een voortgezette pilotentraining in het Joeri Gagarin-centrum bij Sint-Petersburg.
Hij voltooide driemaal een ruimtevlucht. In 1980 ging zijn eerste vlucht met Sojoez 35 naar het Russische ruimtestation Saljoet 6; hij keerde terug met Sojoez 37. Een jaar later, vloog hij weer naar Saljoet 6 met Sojoez 40 en keerde terug met diezelfde Sojoez 40. Zijn derde en laatste ruimtevlucht was met Sojoez T-7 naar het ruimtestation Saljoet 7, en terugkeer met Sojoez T-5.
Nadat hij in 1987 stopte bij de ruimtevaartorganisatie, keerde hij terug bij de luchtmacht, waar hij Sovjet-generaal werd (1989). In 1995 zwaaide hij af.
Video - Roscosmos video over de carriere van Leonid Popov.
Op onderstaande tekening kan je de locatie van het betreffende pak terugvinden.
